mehmet pişkin

fazla abartıldı,intihar sebebide saçma.

inançsız olmanın götürdüğü son noktaydı. çünkü sebebi yoktu yaşamasının. haklı bile sayılabilirdi. ama fazla cesurdu.

belki de saplantı derecesinde ölüm ve intiharla kafayı bozmuş bir insan olarak bu adama çok kızdım açıkçası. kendini öldürmesine falan değil, kendi tercihi o. ölümünü herkese açık bir şekilde yayınlamasına. ne bileyim, bir dünya genç var depresyonda olan, bir dünya güzel insan var hayatta tutunacak bir dal arayan. mevzu onları zehirleyip imrenmelerini sağlamak değil ki. mevzu onlara bir umut, bir hayat aşılayabilmek. benim eski yazılarım çok karanlıktır mesela. ciddi manada karanlıktır hem de. bu tarz bir şeyi ben yapsaydım mesela, belki de yüzlerce insan intihar ederdi peşimden. yapamadım. yapmak istemem ve inşallah hiç yapmam. benim umudum gençler çünkü. sevsinler, sevilsinler, gezsinler, tozsunlar, düşsünler, kalksınlar, ağlasınlar, gülsünler... ama ölmesinler. kendilerini öldürmesinler. en aşağı 10 yıldır ölümü anmadığım, ölümü tüm hücrelerimle kabul etmediğim tek bir gün yok. çaresi kendimi öldürmek değil ama. çaresi, bir şekilde örnek ve umut olabilmek geriden gelenlere. bir ağaç dikmek mesela. veya bir yetimin yüzünü güldürüp onunla oynamak. sokak hayvanlarını sevmek mesela. ya da damdan düşer gibi bir kıza vurulmak. yaptığı şey kendisini bağlar, yapış stili (videoya çekip aleni bir şekilde herkese yayınlamak) insan olana yakışmazdı. yakışmadı. yoksa zaten hepimiz öleceğiz en nihayetinde. ölüm stilimizin hiçbir manası yok. allah günahlarını affetsin. mekanını cennet eylesin. gençti. yazık oldu.

ulan dünyada saygı duyup tanışmak istediğim adamlardan aq keşke ölmeden tanışşaydım be...

adam yakışıklı, iyi bir okulda okuyor, muhtemelen iyi bir kariyeride olabilirdi. bizim tabirimizle dört dörtlük bir hayat. ama insanların gördündüklerinden farklı olduğunun kanıtıdır bu adam. güzel bir hayatı olsa bile, hayata bir anlam verememiştir ve hayatından zevk alamamıştır. hayatın anlamsız gelmesini, yaşayabileceği tüm zevki yaşamış olmasına bağlıyorum. tanım : zeki ve ölebilecek kadar cesur bir adam.

her yerde bu adamı görüyorum artık. adamın kendince nedenleri varmış. bir insanın intihar sebebi neye göre saçma olabilir? herkesin bunu yargılaması garip geliyor. ayrıca insanların her şeyden etkilenmesine de hayranım. adam güzel video yapmış sanatsal ölmüş diye ben ona özenip intihar mı edicem. anlamıyorum bu döngüyü.

ne samimi bir gülümsemesi vardı adamın zaten her şeyin cevabı da o gülümsemedeydi bana kalırsa.

mutlu olmadığı için umudunu kaybettiği için kendi isteğiyle hayatına son veren güzel adam. son sigarası son gülüşü aklımdan silinmiyor. huzur içinde yat..

bir nevi ötenaziydi yaptığı.

intihar notunda sanki bana beni tarif etmiş gibi hissediyorum. nitekim bence çoğu insan da böyle hissediyordur. "bir noktada kendimi birazcık yalnızlığa ittim ve işin o hayatın tatsız taraflarıyla çok başa çıkamadım herhalde. çünkü nazik, neşeli, eğlenceli, akıl ve ruh olarak böyle bir incelik ve derinliğe sahip birisi olmayı çok önemsedim. ve şu anda bunları korumak ve sağlamak ciddi bir yük haline geldi benim için. bu konuda takatimin artık tükendiğini ve işin o karanlık tarafının daha ağır geldi ve taşıyamadım. ve bir şekilde bununla ilgili donanımları da zaman içerisinde çok geliştirmediğimi fark ettim. ki böyle sarsıntılarda çok dağılıp, kendimi toplamakta gün geçtikçe daha da zorlanıyorum. bu da çok sıkıcı bir kısır döngü halini aldı açıkcası yani. bir noktadan sonra neyle uğraşıyorum, bi' de dönüp tekrar kendini inşa et bi' şeyler falan filan. o konudaki ışığı kaybettim açıkçası. bazen böyle oluyor..."

i̇smiyle nerede karşılaşsam kendimi alamayarak veda konuşmasını izlerken buluyorum kendimi. bu kaçıncı defa oldu bilmiyorum tekrar izledim kendisini, tekrar tekrar yad ettim kendisini. i̇ntihar eylemine karşı kamuoyunda farklı görüşler var. kimileri intiharı korkaklık olarak görüyor mesela, kimileri de yenilgi olarak isimlendiriyor. evet bazen katılıyorum bu fikre ama her zaman değil. mehmet gibileri için değil. açıkçası kendisine saygı da duyuyorum ben. videonun ana fikirlerinden bir tanesi ya da kilit noktası bence şuydu; kısır döngü! bir kısır döngünün içerisine birileri tarafından hapsedildiğimizi fark edebilmek mesele. sıkıştığını, sıkıştırıldığını kabullenebilmek asıl mesele. bu adamın en büyük olayı bence bu kardeşim. fark etmek! kabul etmek! sen ne kadar fark ettin bunu? asıl sorulması gereken soru da bu. önemli olan bu zinciri kırmak için ne yaptın? nasıl bir çözüm geliştirdin? ne kadar çabaladın? bazen... bazı intiharlar bir çeşit çözüm denemesidir. bir harekete geçme durumudur. bir tepki mücadelesidir. i̇lla intihar etmek gerekmez belki de... sakın intiharla sınırlandırmayın mevzuyu. sorun ne? farkındalığın ne? kendini kandırdıklarının ne kadarını bulabildin? ne kadarını kabullendin? en önemlisi bunlara karşı nasıl bir tepki mücadelesine girdin? kısır döngüyü kırmak için ne yaptın? mehmet pişkin adım attı. nasıl bir adım olduğu önemli değil sonunda harekete geçti. yoksa hala anlamlı bir zincirin halkası olduğuna, acıklı, anlamsız, saçma sapan bir labirentin içerisinde olmadığına inanmaya çalışanlardan mısın? her şey yerli yerinde... harekete geçmeye lüzum görmeyenlerden misin? i̇ntiharı boş ver. durduğun yeri kabullenmeyi göze almış olanlardan mısın? mehmet pişkin'i intiharı ile sınırlandıranlar... durduğunuz yerde durmaya devam edebilirsiniz.

i̇lk çıktığında izlemiş üzülmüştüm. geçenlerde depresyon gibi bi şeye girdim koydum kafaya intihar etcem. açtım yeniden izliyorum kendisini. dinlerken bi şekil oldum ulan şu vizyona gelmeden intihar felan etmem ddedim. demek ki herkeste etkisi farklı oluyormuş. ne kadar yaradana inanmasa da allah affetsin saygılar

elitliğin kitabıni intihar ederken bile yazmaya devam etmiş güzel insan.

düzenli olarak izliyorum intihar notu videosunu neden bilmiyorum intihardan fazlasıyla uzak biri olarak değişik psikolojileri görmeyi seviyorum galiba.

"herkese iyi davranmaktan yoruldum. i̇ncelik ve derinlik sahibi birisi olmaya çok özen gösterdim; artık bunu sağlamaya çalışmak ciddi bir yük." günümüz toplumunda, ah durun durun çok kasinti oldu bu. zamanımız ülkesinde belki de üstesinden gelmenin en zor olduğu birkaç halin cümleye dökülmüş yansimasidir bu. hiçbir şey güzelliğin, inceliğin karşiliginin alınamadığı bir bir timarhanede deliler gibi kosusturuyoruz. farkinda olamadığımız,olmaya gayret bile gostermedigimiz değer yargilarimizdan yeterince saptik. yozlastik, bozulduk; inkar ettik. i̇yi olamadık kimseye karşı, kabul görmek için iyi davrandık. sevilmek için sevdik. i̇çimize iyiliği isleyemedik. kâr amacı güden bireyler olduk, fark edemedik. uzattı. güzel adam vesselam.

seni gömdüler haberin olsun

Bugün oynadığım bir oyunla ilgili youtube'de video izledim. Videoda bir şarkı çalıyordu, ismi "ölmezdim". Şarkı çok hoşuma gitti. Hemen yazdım youtube'ye. Bi baktım şarkının başlangıcında Mehmet Pişkin. Mehmet Pişkin adına yazılmış sanırım. Sabah sabah açtım adamın intihar "notu"nu izledim. Şöyle bi bakıyorum adamla neredeyse aynı şekilde hissediyoruz ve düşünüyoruz. Sadece benim aklımdan intihar düşüncesi geçmiyor. Allah belamı verse de bi ölsem falan diyorum ben de xkksckekfkdkc nereye varacak böyle çok merak ediyorum. Önceden geleceği merak etmezdim, şimdi deli gibi merak ediyorum. Hayırlısı bea.

arada açıp izliyorum hayatın ne kadar olduğunu görmek için. bu kadar işte. bir sigara kadar, bir şarkı kadar, kendini anlatacak kadar.

Çok naif bir ölümü var. Onu her dinlediğimde, izlediğimde farklı bir şey hissettiriyor bana. Bir de nedense bana hep Oğuz Atay’ın şu sözünü hatırlatıyor: “ Bazı insanlar bazı şeyleri hayatlarıyla değil ölümleriyle ortaya koymak durumundadırlar. Bu bir çeşit alın yazısıdır. Bu alın yazısı başkaları tarafından okunmazsa hem ölünür hem de dünya bu ölümün anlamını bilmez; bu da bir alın yazısıdır. ” Ki kaldı ki çok güzel bir hayatı da vardı kendisinin. Ama bize bu şekilde göstermesi gerekiyordu bir şeyleri.. Belki onun konumunda olan hiçbir insanın yapmayacağı bir şeyi yaptı. Birçok şey konusunda hayranım ona. İyi ki geçtin bu dünyadan güzel adam.

Yine bir 16 Ekim günü,karşıma videosu çıktı,ruhu şad olsun..

intihar eden adama da şovmen dediniz ya. insan bu insan. içinde yaşadıklarını kendiyle birlikte toprağa götürmektense insanlarla paylaştı diye kimse şovmen olmaz. bu adamın bu denli tanınmasının sebebi de yine biziz. depresif milletiz bu çok açık. acıyı kutsallaştırıyoruz ve önümüzde acı çeken biri gördüğümüz zaman en azından birçoğumuz kolayca empati kurabiliyoruz. mehmet pişkin varoluş sancısının artık en katlanılması güç zamanlarında bize acıyı en nahif şekliyle gösterdi. mehmet pişkin yalnızca tek bir kişi değil o yüzden birçok kişi. etrafınızda gülücükler saçıp da içten içe ruhu çürüyen insanları görmüyorsunuz, farketmiyorsunuz. mehmet pişkin’in intiharı tüm bu göz yumduklarınıza bir tokattır o sebeple. aşağıdaki yorum çok hoşuma gittiği için seslendirmek istedim. keyifli dinlemeler asdas ve dua ile. asdas

İntihar bir patolojidir. Merhum da bu patolojinin tüm özelliklerini taşımakta. Kanser olan bir insanın yargılamak ne kadar saçmaysa, bu adamı yargılamak da o kadar saçma. Rica edeceğim artık şu ön yargılardan sıyrılın.

Merhabalar Mehmet pişkin ben 16 ekim 2014 sabah saatlerindeyiz doğrudan konuya gireyim bu bir intihar mektubu Bu sabah yaşam defterimi kapatıyorum Bana ayrılan sürenin sonuna geldik..

intihar edip bu dünyadan ayrılmayı tercih eden insanların arkasından dil uzatmanın çirkince olduğunu düşünüyorum. kötü ve hatta iyi yoruma da gerek yok. adının silinmesini göze alabilmiş zaten, tek dileğim huzurlu bir uyku çekmesi.

'' Her şeyi tüketip bu noktaya gelmeyi bekledim.. ''

(bkz: en çok edebiyatı yapılan şeyler) Yalan mı? Dünyayla bağı kalmayan bir insanın güzellemesi yapılır mı lan?!

(#3909570) seni anlıyor, sana saygı duyuyor ve seni anıyorum.

Ölümünün güzellemesinin yapıldığı insan. Ölümün edebiyatı mı olur? O tarz bir video çekmese kim umursardı senelerce? Kendisini pompalıyla vuran insanlar da vardı ilaç içip ölenler onlar neden konuşulmuyor? Bi sevgili uğruna ölmüş ya. Tabii. Adam ölmüş gitmiş hala ruhuna edebiyat yapılıyor. (bkz: ölene bile rahat olmaması)

Pişkin pişkin intihar etmek

Bugün twitterda karşılaştım. Ölüm yıl dönümüymüş. Işıklar içinde uyu. (Böyle dememizi isterdi diye düşündüm) Belki kaybettiğin o hissiyatları yaşadığın bir yer olmuştur :(

Şu saatlerde kendisini çok daha fazla düşünmeye başlıyorum etkisinde olduğum veda notunun son dakikalarında şarap ve sigarasına iyi bir dost olarak seçtiği şarkıyı dinlerim onun daldığı gibi düşüncelere dalarım onun gibi gözlerimi kapatırım bilinmezliğe doğru gitmeden önce seçtiği şarkı rastgele bir şarkı değildir onun girdiği ve sonunu getirdiği karamsar ruh hali müzik yoluyla anlatılmaktadır

Ara ara geliyor aklıma. Keşke bir neden verseydi hayat ona. Yaşamak için. Kalbi atsın diye. Çaresizlik değildi onunki, karamsarlık falan da değil. Ne sosyo- ekonomik düzey ne de herhangi somut bir şeyle ölçülebilecek bir şey. Sebepsizlik. Belki doymak. Hep tek kelimeler canlanıyor aklımda. Bahane üretiyorum onun için. Gitmesi için haklı tek neden.

etkisinden hiç bi zaman çıkamadım, özellikle bu saatlerde çok fazla düşündürüyor

hoşçakalın aşkla yaşayın çok güzel olsun hayatınız ella şarkıları gibi böyle güzel duru ve sakin

"İncelik ve derinlik sahibi birisi olmaya çok özen gösterdim; artık bunu sağlamaya çalışmak ciddi bir yük."

İntiharını planlarken hamile arkadaşına kadar düşünüp, onun bu durumdan etkilenmesini istemediği için intiharını ertelemiş. Bu aralar kendimi onda görüyorum. Aklıma o geliyor. Adamın gülümsemesi, kararındaki netlik, yaşayacağı çoğu şeyi yaşamanın rahatlığı, son sigaranın son kadehin verdiği o haz… çoğu şeyiyle ben… çok sevdim çok sevildim, yaşamadım diye üzüleceğim neredeyse hiçbir şey yok, daha fazla şımarabilirdim daha fazla ağlayabilirdim, daha fazla sevebilirdim belki ama geride bırakacağım, bıraktım diye üzüleceğim hiçbir şey yok. Yaşamayı çok seviyorum bir gün ben de “bana ayrılan sürenin sonuna geldik” demek istemiyorum. Bardağın taştığını görmek istemiyorum, bardak taştı diye taşmaya sebep olan o son damlayı sorumlu tutmak istemiyorum. Ne istediğimi de bilmiyorum ama bu aralar araftayım, çabalıyorum gerçekten çabalıyorum. Bazen çabalarken ne için çabaladığımı da unutuyorum yalpalıyorum… kimin kitabıydı hatırlamıyorum “amaç kalmayınca yaşam sona ermeli” diyordu, inanılmaz katılıyorum. Ölmezdim